روستای ابیانه

اَبیانه روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است. این روستا در ۳۵ کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس است. این روستا یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا ۲۲۲۲ متر می‌باشد. به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است. ابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعدی است. این روستا در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۰۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.در ادامه مطلب همراه تاپ تراول باشید تا با این روستای زیبا و دلنشین بیشتر آشنا شوید.

این روستا را به اعتبار آثار و بناهای تاریخی پرتنوعش باید در زمره استثنایی‌‏ترین روستاهای ایران به شمار آورد.شکوه معماری بومی و سرشار از زیبایی این روستا، آن را در شمار نمونه‏‌های کم نظیر دیدنی‏های جهان درآورده است. ابیانه نقطه‌‏ای خوش منظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است.

در دوره صفویه هنگامی که شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز می‏رفتند بسیاری از نزدیکان آنها و درباریان ترجیح می‏دادند در ابیانه اقامت کنند.شمار خانه‌‏های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۱ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شده؛ این خانه‌‌ها تماماً روی دامنه پرشیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده است به صورتی که پشت بام مسطح خانه‌‌های پایین دست، حیاط خانه‏‌های بالادست را به وجود آورده است و هیچ دیواری هم آنها را محصور نمی‏سازد.

در نتیجه، ابیانه در وهله اول روستایی چند طبقه به نظر می‏آید که در بعضی موارد تا چهار طبقه آن را می‏ توان مشاهده کرد.اتاق‌های ابیانه به پنجره‏های چوبی ارس مانند مجهزند و اغلب دارای ایوانها و طارمی‌های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه‌‏های تنگ و تاریک‏اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده‏اند.نمای خارجی دیوارهای خانه‏‌های ابیانه با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستاست پوشیده شده است.

ابیانه‌ای‌ها هنوز رسم و رسوم گذشته را حفظ کرده‌اند. هنوز  کلمه‌های پهلوی در گویش مردم دیده می‌شود و هنوز هم مردها مثل قدیم شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه(مثل بختیاری‌ها) به پا می‌کنند و زن‌ها پیراهن‌های گلدار بلند می‌پوشند و چارقد سفید گل گلی روی سرشان می‌اندازند.

آتشکده

قدیمی‌ترین اثر تاریخی ابیانه آتشکده‌ای است که مانند دیگر بناهای دِه در سراشیبی قرار گرفته‌است. آتشکده ابیانه را نمونه‌ای از معابد زرتشتى دانسته‌اند که در جوامع کوهستانی ساخته می‌شد.

زیارتگاه هینزا

این زیارتگاه در جنوب شرقی ابیانه در دره باریکی قرار دارد. در دل صخره‌های این دره، تو رفتگی وجود دارد که ساختمان امامزاده در جلوی آن ساخته شده‌است، و تو رفتگی نیز همانند غاری، جزیی از ساختمان زیارتگاه شده‌است. ظاهراً این زیارتگاه مربوط به بی بی زبیده خاتون، بنت موسی بن جعفر است. اهالی عنوان می‌کنند که بی بی زبیده خاتون تحت تعقیب بوده و مردم ابیانه وی رادر این اتاقک پناه داده، سپس به روستای هنجن برده‌اند. در هنجن نیز زیارتگاه بزرگی متعلق به ایشان ساخته شده‌است. زیارتگاه هینزا در واقع گذرگاه بی‌بی زبیده خاتون است. برخی نیز عنوان کردند که این زیارتگاه مربوط به زمان آناهیتا است. طبق باور مردم این مکان معجزه نما است و در آن مراسم خاصی برگزار می‌شود.

زیارتگاه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی

این زیارتگاه که در شرق ابیانه در محله هرده قرار دارد، بقعه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی، فرزندان امام موسی بن جعفر است و برخلاف ساختمان‌های روستا دارای حیاط مرکزی است و آب‌نمای بزرگی که از شاخه اصلی نهر روستا سیراب می‌شود در وسط آن قرار دارد. این زیارتگاه گنبد هشت ضلعی باکاشی کاری فیروزه‌ای دارد. رواق حرم منقش به کتیبه‌هایی است که اخیراً مرمت شده‌است. ایوان جنوبی آن به تپه جنوبی ابیانه مشرف است. در ضریح زیارتگاه نوشته‌ای وجود ندارد؛ ولی در سقف بنا تاریخ‌های مرمت بنا و اشعار و آیاتی نوشته شده‌است. عنوان می‌شود که در پشت تخته‌های سقف قیمت انواع غلات، چون جو و گندم در زمان گذشته را نوشته‌اند. منبری چوبی و قدیمی نیز در ایوان جنوبی زیارتگاه قرار دارد. این زیارتگاه در سال ۱۳۸۶ توسط اهالی ابیانه بازسازی شده‌است.

مسجد جامع ابیانه

ابیانه دارای یازده مسجد است که یکی از این مساجد قدیمی به نام مسجد جامع ابیانه (ملقب به میان‌ده) می‌باشد. مسجد جامع – این مسجد در محله «میون ده» (میان ده) قرار دارد و دارای دو شبستان است که شبستان قدیمی آن به وسیله دری کوتاه به کوچه اصلی راه دارد. کف آن شبستان چوبی است. در دیوار جنوبی این شبستان، محراب چوبی قدیمی قرار دارد که جزو آثار تاریخی با ارزش روستای ابیانه‌است که تاریخ ساخت آن به سال ۴۷۷ ه‍.ق بر می‌گردد. روی این محراب نقش گل وبوته کنده کاری شده و با خطوط برجسته کوفی سوره «یس» در آن حک شده‌است. برخی نیز عقیده دارند به خط میخی نیز نوشته دارد.

این مسجد منبری چوبی دارد که مربوط به دوره سلجوقیان است و تاریخ ساخت آن ۴۶۶ ه‍.ق است، روی این منبر نقوش گل وبوته، گل هشت پر و کتیبه‌هایی به خط کوفی وجود دارد. در ورودی مسجد نیز با نقش گل و بوته و خطوط برجسته، کنده‌کاری شده‌است. این در، یک بار نیز مورد سرقت قرار گرفته‌است. شبستان جدید این مسجد سالن بزرگی است که در محوطه میانی آن نورگیری در سقف قرار گرفته‌است. در این سالن ستون‌هایی با سرستون کنده کاری شده قرار دارد. سقف این سالن به صورت تخته پوش از چوب گردو است که با نقوش منظم هندسی قاب‌بندی شده‌است. این سقف از نوع کرکس پوش است (به شکل بال گسترده کرکس است) و بر روی آن کتیبه‌هایی از آیات قرآن وجود دارد.

بهترین فصل برای مسافرت به ابیانه، بهار و تابستان است. البته پاییز و زمستان نیز زیبایی و مخاطبان خاص خود را دارد و می‌توان در این ایام از تورهای فصلی هتل ابیانه استفاده نمود. ایام نوروز، تاسوعا و عاشورا، بازدیدکنندگان زیادی برای دیدن این روستای تاریخی به ابیانه می‌آیند. شغل اصلی مردم ابیانه، کشاورزی، باغداری و دامداری است که با روش های سنتی اداره می شود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند. البته در گذشته، گیوه بافی از جمله مشاغل پردرآمد بانوان ابیانه به شمار می رفت، هر چند که امروزه انجام این فعالیت بسیار اندک شده است .مهمترین سوغات ابیانه انواع زیورآلات دست ساز مثل گردنبند و دستبند است وآویزهای تزیینی دیواری، قالی و گیوه از دیگر صنایع دستی روستا هستند.همچنین لبنیات ابیانه هم بسیار مرغوب است و در کنار گردو، بادام، سیب و آلو از دیگر سوغات این روستای تاریخی به شمار می آیند.

اقامت در ابیانه

ابیانه دو هتل دارد، یکی هتل ویونا و دیگری هتل ابیانه. هتل ویونا هتلی سه ستاره است که امکاناتی امروزی دارد و رستورانش هم غذاهای سنتی و ایرانی سرو می‌کند.  هتل ۳ ستاره ابیانه نیز هست که از غذاهای رستورانش زیاد تعریف می‌کنند و معماری‌ای متناسب با روستا را داراست. تعدادی خانه اجاره‌ای هم هست که قیمتشان متفاوت از یکدیگر است.

مسیر دسترسی

روستای ابیانه هم از طریق جاده کاشان_نطنز و هم از اتوبان کاشان_اصفهان قابل دسترسی است، هرچند جاده کاشان-نطنز مسیر نزدیکتری‌ست.

در کیلومتر ۵۰ جاده قدیم کاشان ـ نطنز جاده‌ای بسمت راست جدا می‌شود و بعد از ۲۰ کیلومتر به ابیانه می رسد. از طریق آزاد راه کاشان ـ اصفهان بعد از گذشتن حدود ۱۰ کیلومتر از استراحت گاه “سان آرا” (واقع در ۳۰ کیلومتری کاشان) خروج اضطراری بسمت راست به جاده قدیم کاشان ـ نطنز وصل می‌شود.