طاق پیروزی، نمادی باشکوه از تاریخ فرانسه 

طاق پیروزی، نمادی باشکوه از تاریخ فرانسه

در این مقاله از وب سایت مجله گردشگری تاپ تراول درباره  طاق پیروزی، نمادی باشکوه از تاریخ فرانسه ، سخن خواهیم گفت.

فرانسه در سال ۲۰۱۳ با ۸۴٫۷ میلیون گردشگر خارجی محبوب‌ترین مقصد گردشگری جهان و سومین کشور پر درآمد گردشگری نام گرفت.

در سال ۲۰۰۶، ۷۹٫۱ میلیون تَن گردشگر به فرانسه سفر کرده‌اند که این تعداد بیشترین در میان کشورهای جهان بوده‌است. درآمد فرانسه از این شمار گردشگر برابر ۴۶٫۳ میلیارد دلار بوده‌است.

با ۷۰ میلیون گردشگر در سال ۱۹۹۸ نیز، فرانسه اولین کشور توریستی جهان، بالاتر از اسپانیا، آمریکا، ایتالیا، انگلستان، چین و مکزیک قرار گرفته‌بود.

طاق پیروزی (دروازه پیروزی) در حقیقت یک طاق نصرت بسیار بزرگ در شهر پاریس است که یکی از شناخته‌شده‌ترین یادواره‌های تاریخی جهان به‌حساب می‌آید.

طاق پیروزی در مرکز میدان شارل دوگل قرار گرفته است و غرب خیابان شانزلیزه به آن منتهی می‌شود؛ خیابانی که پس از مسافتی دو کیلومتری در سمت دیگر خود میدان کنکورد را می‌بیند. در سال 1806 بود که ناپلئون پس از پیروزی در نبرد «استرلیتز» برای گرامی داشت دستاورد نظامی ارتش فرانسه دستور ساخت میدان پیروزی را صادر کرد. این طاق زیبا که توسط «ژان فرانسوا ترز شالگرین» طراحی شده است؛ ارتفاعی معادل 50 متر و عرضی برابر با 45 متر دارد. این بنا در یک میدان دایره‌ای شکل قرار گرفته که دوازده مسیر از آن انشعاب می‌گیرند و شکلی ستاره‌ای را به این میدان بخشیده‌اند.

عملیات ساخت این بنا در روز پانزدهم ماه اوت سال 1806 (که برابر با روز تولد ناپلئون بود) آغاز گردید. تا زمانی که ناپلئون در سال 1810 با شاهزاده اتریشی، «ماری لوییس» ازدواج کرد، تقریباً اندکی بیش از پی این بنا ساخته‌ شده بود. یک نسخه ویژه با ابعادی واقعی از طرح اصلی بنا ساخته شد که جنس آن از چوب بوده و بر روی آن نیز نقاشی‌هایی کشیده شده بود تا به مناسبت ورود همسر ناپلئون به پاریس در این بنا برافراشته گردد. این امر به طراح بنا یعنی «شالگرین» این فرصت را می‌داد تا ببیند که طراحی او در این محل به چه شکل از کار درخواهد آمد و بر اساس همین نیز تعدادی اصلاحات را در طرح ایجاد نمود.

در زمان مرگ او در سال 1811، تنها بخش اندکی از سازه کامل شده بود و کارها پس از کنار رفتن ناپلئون از مسند امپراطوری و بازگشت بوربون‌ها به سلطنت فرانسه در سال 1814 نیز کندتر از قبل پیش می‌رفت. شرایط به نحوی بود که تا مدت‌ها تنها پیشرفتی اندک در ساخت این بنا انجام شد تا این‌که سرانجام شاه لویی هجدهم در سال 1823 دستور به ادامه کار ساخت این یادواره را داد. شاه لویی این تصمیم را با انگیزه گرفتن از حمله فرانسه به اسپانیا که موجب به قدرت رسیدن شاه فردیناند هفتم شده بود اتخاذ کرد. سازه اصلی بنا در سال 1831 تکمیل شد و در سال 1836 بود که کار ساخت بنا به‌صورت کامل به پایان رسید. این اتفاق در طول حکومت شاه لویی فیلیپ انجام شد و او این بنا را در روز 29 جولای به‌صورت رسمی برای دسترسی عموم افتتاح کرد.

طراحی انجام‌شده توسط شالگرین، بسیار نوستالژیک بوده و تا حدی از طاق تیتوس در روم الهام گرفته شده بود. مجسمه‌های زیبا و برجسته‌ای که نشان‌دهنده جشن‌های پیروزی انقلاب و اعدام نخستین امپراطور بودند نیز در نمای بالایی چهارستون این بنا توسط فرانسوا روده (François Rude) و ژان پیر کارتوت (Jean-Pierre Cortot) و آنتوان اتکس (Antoine Etex) ساخته شدند. مشهورترین این مجسمه‌ها، کاری از روده است که به جدایی گروهی داوطلبان در سال 1792 (که در میان عوام مردم با نام مارسیز مشهور و محبوب است) اختصاص دارد. سطوح دیگر بنا نیز با نام‌های صدها ژنرال و جنگ‌هایی که در آن‌ها شرکت داشته‌اند مزین شده است. تعداد 284 پله وجود دارد که شما را از سطح زمین به بالای این بنا می‌برند.

آسانسورها تنها تا بخشی از ارتفاع این بنا را پوشش می‌دهند ولی از آنجا به بعد برای رسیدن به سکوی مشاهده مناظر ساخته‌ شده بر روی این بنا تنها باید از پله‌ها استفاده کنید. یک طبقه پایین‌تر از این سکو نیز یک موزه کوچک وجود دارد که در آن نمایشگاهی از تاریخچه این طاق قرار گرفته است. در زیر این بنا نیز مقبره سربازان گمنام قرار دارد که در سال 1921 به این بنا افزوده شده است. یک شعله نیز در سال 1923 به‌عنوان یادواره‌ای از این افراد در این مکان روشن شد که از آن لحظه به بعد، هر روز عصر دوباره توسط مسئولان این بنا روشن می‌شود. از سال 1918 نیز یک برنامه سالانه برای جشن گرفتن صلحی منتهی به پایان جنگ جهانی اول در این بنا برگزار می‌گردد.

طاق پیروزی همچنان به‌عنوان یک سمبل منحصربه‌فرد، نه‌ تنها به مردم فرانسه بلکه به‌ تمامی مردم جهان خدمت می‌کند. تابوت بسیاری از مشاهیر فرانسه مانند ویکتور هوگو و فردیناند فوش نیز پیش از دفن آن‌ها در مکان‌های دیگر، مدتی در این طاق قرار داشته است. علاوه بر این نیز رژه‌های پیروزی بسیاری در مقابل این طاق انجام گرفته که تنها به یک گروه تعلق نداشته است و توسط نیروهای مهاجمی مانند آلمان‌ها در 1871 و 1940 و فرانسه و متحدانش در سال‌های 1918 و 1944 (در پی آزادسازی پاریس در طول جنگ جهانی دوم) و 1945 (پس از پایان جنگ جهانی دوم  در اروپا) صورت پذیرفته است.